Terliklerin gizli tropik tatilleri.

 

Ev dediğin yer, aslında küçük bir ekosistem değil de nedir abi? Çamaşır makinesi kendi başına bir volkan gibi ara ara patlar, buzdolabı kutup iklimini taklit eder, ancak en büyük sürprizi neden terlikler yapıyor? Terlik kaybolduğunda sadece yer değiştirmiyor da sanki kendi başına tatillere çıkmış gibi bir hareketler bir davranışlar. Gel de big bang yaşama.

Bir bakıyorum salonun köşesinde yok, mutfakta yok, banyoda yok. Terliksin sen? Nerede olabilirsin ki dediğimde tam sırada zihninde palmiyeler altında kokteylini yudumluyor. Sen onu bulduğunda ise tatilden dönmüş bir turist gibi geliyor. Yorgun, biraz küskün, ancak halen daha agresif. Aslında bu tür eşyaların gizli psikolojisi de olabilir. Sessizce evden ayrılabilirler, farketmezsiniz. “Ben olmadan da yürüyebilirsin” diye sana meydan okur. Bulunduklarında ise bir insan yüzündeki oluşan olguyla yaklaşabilirler. “Beni buldun ancak ben aslında dönmek istemiyordum.”

Bak bak şundaki havalara bak. Koltuk sabit, masa sabit, diğer eşyalar sabit. Ya terlik? O her an kaybolabilir. Bu yüzden terlik, evin içinde özgürlüğün sembolüdür diye düşüneceğim. Sanırım kaçış aradılar, birbirleri ile bir macera yaşamak istediler. Birinin ellerine gitar melodi ritim tutmuş, diğeri de o da bakıyor kur yapıyor falan? Sonra da iki şapşal sevgili olup öpüşmeye başlamışlardır belki? Terlikler öpüşür mü? Buna siz cevap verin. Belki de biz, terliklerin bu küçük kaçışlarını kıskanıyoruz. Çünkü onlar, bizim yapamadığımızı yapıyor, rutinden kaçmak. Hoş, ben rutin bir insan olmadığım için burada size giydirdim cümleleri, üzerinize alınabilirsiniz ehe. Ev terliklerini çok sevdiğim için bir ara terlik gurmesi de olmuştum ben. Misafirler geldiklerinde onları kıyamaz, raflarda tutardım. Birini giysem diğeri küser gibi hissederdim, gençlik işte.

 

Bir gün gerçekten kaybolan terliklerimin bir haritası çıkarılsa, eminim ki evimin tropik adalara açılan gizli portallarla dolu olduğunu görebilirim. Belki de terlikler, evin kuytu köşelerinde kendi “tatil köylerini” kuruyor. İnanın hiç bir fikrim yok. Ben bulduğumda ise tatilden dönmüş bir göçmen gibi, sessizce ayağıma geri yerleşiyorlar. Aslında terlik kaybolduğunda sinirlenmiyorum. Belki de o sırada benim yerime hayatın tadını çıkarıyordurlar. İlginç olan şu ki bunu yazarken bizim elemanlar geldi aklıma. Tatillerde kardeşim ve ben takılırken annemle babam kaybolurdu arada. Meğersem tatil aşkı yaşarlarmış. Öyleyse onların şarkılarından birini terliklerin tropik tatilleri yapalım. Kendimi seviyorum tabii ki.

Joe Dassin - Les Champs-Elysées