300 küsur mail ile boğuşma zımbırtısı.

Ofise dönmek güzel midir? Emin değilim. Şu anda önümde okunmayı bekleyen 300’e yakın mail var ve bunların en az 150’si mutlaka yanıtlanması gerekenler. Uzun süre raporlu olmanın en kötü tarafı işte bu. Biriken dijital enkazın altında kalmak. YK ve diğer departmanların yöneticileri “dinlenmişsin, enerji toplamışsındır” diyor ancak aslında tek topladığım şey, cevaplanmamış mail yığınları. Her biri ayrı bir zincir gibi bileklerime dolanıyor, kaçmaya çalıştıkça daha da sıkıyor. O kaza olmasaydı, ben bu 300 mail ile boğuşmayacaktım, hayat bazen en sıradan iş yükünü bile bir dalga gibi üzerimize çarptırıyor. Ve dalga çekildiğinde geriye kalan, sadece masanın üzerinde kurumuş kahve lekeleriyle birlikte cevapsız mail enkazı oluyor.

Bakın size ne söyleyeceğim, geri dönüşün ilk saatlerinde fark edilen şey, masanın sessizliğinin aslında bir yanılsama olduğu. Ekran açıldığında ardı ardına beliren satırlar, zihni bir labirente sürükler. Her satır yeni bir talep, her satır yeni bir yük. Günlerce uzak kalmanın bedeli, birikmiş sorumlulukların ağırlığında kendini gösterir. Çalışma alanı yeniden başlama değil de, ertelenmiş yüklerin üst üste yığıldığı bir sahneye dönüşür. Bunu yaşıyorum. 

Tabii tüm bunların yanında çok güzel de bir karşılama yapılması mutlu etti. Bu süreç içerisinde yanımda olan şirketimin YK'nu, çalışma arkadaşlarımı ve diğer departman çalışanlarını da bu şekilde görmek özel hissettirdi. En sevindirici olan kısım ise, ilaçlar bittiğine göre verin oradan votka+carlsberg, diyeceklerim bu kadar çav.