Cumartesi'nin uzun yağmuru.

Kış mevsimi geldiğinde dışarıya çıkmaktan nefret ederim. Ancak yağmurlu da olsa cumartesi dışarıya çıkılır, pazar da dinlenilir. Bundan mütevellit cumartesi sabahının ilk dakikalarında çayın buharı, sigaranın dumanıyla birleşip mutfağın içinde bir tür sis perdesi yaratıyor. Dışarıda yağmur var ancak gökyüzünde bulut yok, mistik bir tablo, tıpkı hayatın kendisi gibi. Komşu Hanım'da diyojen'i gezdirme ritüelini tekrarlıyor. Diyojen çok tatlıdır, beni gördüğünde direkt üzerime zıplar tüm giysilerimi kirletir, ancak saf ve doğal sevgisini de sunmayı ihmal etmez. Bu haftasonu bir romanın giriş cümlesi kadar yorgun ancak aynı zamanda bir fanzin sayfası kadar dağınık.

Evde yapılacak işler, aslında birer edebi motif.

Gençlik yıllarımda sakladığım fanzinlerin üzerini silmek, onları yeniden okumak sanki bir palimpsest gibi geleceğin üzerine yazılmış bugünü açığa çıkarıyor.

Raflarda tozlanmış dergileri/albümleri temizlemek, müziğin fiziksel hafızasını yeniden parlatmak.

Giymeye kıyamadığım giysilerin kokusunu içime çekmek, bir tür mimesis gibi geride kalmış yılları bugüne taşımak.

Ve gardırop, gardırop! Orası tam bir absürt tiyatro sahnesi. Çorapları ters çevirmek, sanki küçük bir anti-kahraman yaratmak gibi. Gömlekleri renklerine göre dizmek, ancak sonra fark etmek ki renk uyumu sadece teoride var, pratikte hep bir gömlek diğerine küs. Gardırop düzenlemek, aslında bir trajikomedi geliyor bana. Her şey düzenli görünür ancak içten içe biliriz ki ilk aceleyle giyinme anında bütün düzen çökecek.

Home staff uygularken bu haftasonuna özel müzik döngüsü ekledim. Guns N Roses albümleri sırayla, ancak en çok ''Sweet child o' mine.'' Şarkının uzun solosu, yağmurun ritmiyle birleşiyor. Bir tür leitmotif gibi günün her anına eşlik ediyor, aşağıya da bıraktım gitti. Sevgili anneciğim ben 2-3 yaşlarındayken bu şarkıyı bana dinletip benimle konuşurmuş, yüzüme bakarak kendi çocukluğunu hatırlarmış. Sahi annemi de özledim ben. Bir haftasonu sürpriz yapmak lazım. 

Guns N' Roses - Sweet Child O' Mine

Kitapları alfabetik sıraya dizmek, ancak Nutuk’un her daim en önde olmasına dikkat etmek, konserlerde yazdığım kritiklere göz atmak. Hepsi bir intertekstüel oyun. Geride kalan melodiler bugünün duygularıyla yeniden okunuyor. Ailemle yaşadığım güzel günleri hatırlayıp onlara da hatırlatmak, sokaktaki patili dostlara günlük mamalarını vermek, Ata’mın köşesini temizlemek. Bunlar ise hayatın ciddi ve anlamlı pasajları.

Haftasonu böylece bir nostaljik yolculuğa dönüşüyor, fanzinlerin palimpsesti, gardırobun trajikomik sahnesi, Guns N Roses’ın leitmotifi, kitapların alfabetik düzeni, konser kritiklerinin dipnotları. Hepsi bir araya gelip yağmurlu bir günün uzun ritmini oluşturuyor. İyi bir aksiyon almışa benziyorum.

Ve ben düşünüyorum, belki de haftasonu dediğimiz şey hayatın küçük bir romanesk fragmanı. İçinde nostalji var, melankoli var, ancak aynı zamanda mizah da var. Çünkü çorapları ters çevirmek, aslında bütün bu ciddiyetin ortasında bana ''şuraya da bir kahkaha bırak'' dedirtiyor. Evet akşama hazırız, çav!